«1072 ծառայողական մեքենաների մեջ չեն մտնում ախրանայի ավտոմեքենաները, պաշտպանության նախարարության, ոստիկանության, ԴԱՀԿ-ի, հարկային ծառայության, Կենտրոնական բանկի, քաղաքապետարանի, գյուղապետարանների ավտոմեքենաների թիվը: Եթե այս թիվն էլ գումարենք, ապա մենք ՀՀ-ում ծառայողական ավտոմեքենաների թվով գերազանցում ենք ԱՄՆ-ին, Չինաստանին, Ռուսաստանին ու Հնդկաստանին»,- ասել է Փաշինյանը:
Արցախի հարցում ԼՏՊ-ական զիջումների ոգով նրա ելույթներն են մեջբերում և զարմանում, որ ծառայողական ավտոմեքենաների շռայլությունը քննադատող, կուտակայինի, արագաչափերի դեմ հանդես եկող Փաշինյանն այսօր, ընդհակառակը, իր համար նախկին մեկի փոխարեն երկու թանկարժեք ծառայողական ավտոմեքենա է ձեռքբերել, միլիոնների հասնող գումար վատնելով Հայաստանի աղքատիկ պետբյուջեից, իր նոր «իշխանական» կացարանն է վերանորոգել և այլն։
Նրան ձեռքերի վրա իշխանության բերած ժողովրդի բանական մասը զարմանում է, թե ինչպես այդ մարդը իր նախկին խոստումների, արտահայտած մտքերի լրիվ հակառակն է անում։ Իսկապե՞ս նա տարիներ առաջ դիտմամբ է նման պոպուլիստական ելույթներ ունեցել, որպեսզի ամեն գնով իշխանության գա և ինքը դառնա Հայաստանի տիրակալը։
Ես երկար եմ մտածել այդ մասին։ Այո, նա սուտասան ու խաբեբա է, դեմագոգ է, վախկոտ է, ինչպես իմ նախկին հոդվածում եմ նշել, և այդ նույնը նրա նախկին կուսակիցներն են ասում։ Իրոք նա նաև ընչաքաղց է, եսասեր, աներևակայելի փառասեր, բայց ես չեմ կարծում, թե նա հատուկ է քննադատել ծառայողական ավտոմեքենաների՝ պադավատի առատությունը, հանդես եկել կուտակայինի ընդունման դեմ կամ ինքն իր ձեռքով փակել արագաչափերը, որպեսզի իշխանության գա։
Ես կարծում եմ, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր ողջ կյանքում սկզբունքներ, նախապես մշակված հաստատուն ծրագրեր չի ունեցել երբեք։ Նա միշտ վարվել է պահի ազդեցության տակ։ Այդ պահին պետք էր քննադատել իշխանություններին, և նա քննադատել է ոնց կարողացել է, ինչ փաստեր կարողացել է ձեռք բերել՝լինի «պադավատիզմ», թե՞ ժողովրդի գրպանները թափ տվող արագաչափեր ու կարմիր գիծ, Սերժիկի սահմանադրությո՞ւն, թե՞ թալանչի Լֆիկ Սամո, ընտրություններ կեղծող Մուկուչյա՞ն, թե՞ կուտակային։ Հիմա, երբ նա իշխանություն է, երկրի փաստացի ղեկավար է, արդեն այլ աչքերով է նայում աշխարհին։ Հիմա արդեն նրան արագաչափերը պետք են, կուտակայինը պիտի ընդուներ, որպեսզի մի կերպ լցներ պետբյուջեն, հատկապես երբ խոստացած ներդրումների առատ հոսքը չկա, «թռիչքային զարգացման» ոչ մի նախադրյալ չկա։
Եվ նա պահի թելադրանքով անում է այն, ինչ հիմա իրեն անհրաժեշտ է, ինչ անձամբ պետք է իրեն՝ աթոռը պահելու և խանավարի ապրելակերպը շարունակելու համար։ Նա թքած ունի, թե մի քանի տարի առաջ կամ երեկ ինչ է ասել, թքած ունի, թե նախկինում ինչ խոստումներ էր տվել։ Այս պահին այսպես է պետք իրեն, այդպես է անում։ Վաղը լրիվ հակառակը կանի, եթե իրեն այդպես ձեռնտու լինի։
Նիկոլ Փաշինյանին երևի ոչ ոք այնպես ճշմարիտ ու իրական չի ներկայացրել, որքան նրա նախկին կուսակցական ընկերը՝ Լիզա Ճաղարյանը, որը հիմա պաշտպանում է նրան, պատճառաբանելով, թե դա անում է, որպեսզի կրկին նախկին ռեժիմը, Քոչարյանը չգա։
Երեք տարի առաջ Փաշինյանի մասին տեսեք ինչ էր գրել Լիզա Ճաղարյանը. «Քիչ թե շատ հիշողություն ունեցողները, նրա անցած ճանապարհին հետևողները գիտեն վաղուց՝ ոչ ոք չի կարող ոտք մեկնել իր իսկ հայտնած տեսակետները գլխիվայր շրջելու, սևով սպիտակի վրա գրած իր իսկ տեսակետները հերքելու, իր իսկ անցած ճանապարհը թքոտելու, աջուձախ աղբ թափելու, որտեղ ոտք դնի՝ այնտեղ պառակտման ցեցը գցելու այս պարոնի «տաղանդի» հետ... Նիկոլին ճանաչողները հրաշալի ծանոթ են նրա բռնակալական հակումներին (խորհուրդ չեմ տալիս հակադրվել, որովհետև ավելի տհաճ բաներ կլսեք ինձանից. իսկ ես բազմաթիվ թերություններ ունեմ, բայց, ի տարբերություն Նիկոլի՝ սուտ չեմ խոսում), և որ նրա ժամանակ առ ժամանակ ժողովրդավար երևալու ջանքերն ընդամենը տվյալ պահին հույժ անհրաժեշտ միջոցներ են՝ միամիտներից ձայն փախցնելու համար։ Մեղքն իրենց վիզը. երբ որ մի օր գլուխներն ապշահար կբռնեն ու կասեն. «Աստվա՜ծ իմ, էս մարդն ախր ոչ մի սրբություն չունի», ի՛նքս այդ մարդկանց չեմ ցավակցի, որովհետև պարտադիր չէ, որ ստորությունն անձամբ ձեր նկատմամբ աներ, որ հասկանայիք՝ այո՛, էս մարդը սրբություն չունի ու տրորելով կանցնի հարյուրավոր գլուխների վրայով, միայն թե ինքը հնարավորություն ունենա ամբիոնի մոտ կանգնելու ու սեփական անփոխարինելիությունը բղավոցներով «հաստատելու»...»
(նյութի աղբյուրը՝ ilur.am, 24 մարտի, 2017 թիվ)։
Այսօր այս մարդը, զոմբիների և ֆեյքերի ասած՝ «մեր սրտի վարչապետն» է Հայաստանը ղեկավարում։ Երեկ դատական համակարգի գործերին չխառնվելու մասին խոսողը ժողովրդի վզին հանրաքվե է փաթաթում, միլիոններ է վատնում հարկատուների գրպաններից գոյացած պետական բյուջեից, որովհետև ողջ երկիրն իր բռան մեջ պահելու նրա բռնապետական մոլուցքին այսօր կարող է խոչընդոտել միայն Հրայր Թովմասյանը, որը չցանկացավ կաշառվել «թավշյա հեղափոխականի» խոստացած ցմահ բարձր թոշակով։
Արտակ Սարոյան
Հ.Գ. - Սա իմ տղայի նոր հոդվածն է։
Ինչպես էն անգամ, հիմա էլ չի ուզում թերթերի
ուղարկել, ասում է՝ մասնագիտությամբ ես ոչ
լրագրող եմ, ոչ վերլուծաբան... Էս անգամ էլ
համոզեցի, թույլ տվեց դնեմ իմ էջումը։
Հարություն Սարոյանի ՖԲ էջից
