1.8.20

Նիկոլը և բոմժը


Նիկոլը որոշում է արևելյան շահերի, թագավորների, շահաբասների օրինակով ինքն էլ կերպարանափոխ լինել, շրջել ժողովրդի մեջ և տեսնել յուր հպարտ հպատակներն ինչ են մտածում իր մասին։ Գլխին Սերգեյ Դանիելյանի ոճով գզգզված մազախուրձ է դնում, իսկ դիմահարդարները գրիմ են անում, ավելի ճոխ մորուք կպցնում։

Ուզում է անվտանգության և ապահովության համար հետը վերցնել իր 40 թիկնապահներին, Աննան բարկանում է.
- Ագահություն մի՛ արա, գոնե մի 10 թիկնապահ ինձ համար թող, սուպերմարկետներ պիտի գնամ, հագուստներ պիտի գնեմ։

- Աննա ջան, բայց մի շաբաթ առաջ չե՞ս մի դյուժին հագուստներ գնել։
- Մի շաբաթ առաջը էդ ե՞րբ էր, է՜... Բոլոր հագուստներս արդեն մեկական անգամ հագել եմ։ Մարդիկ ի՞նչ կմտածեն, ամոթ չի՞ նույն զգեստը երկրորդ անգամ հագնեմ։

- Լավ, համոզեցիր,- Նիկոլը զիջում է։- Սա վերցրու, սեյֆի բանալին է, մոտդ կպահես մինչև իմ վերադարձը։ Վարչապետական թագս դրել եմ էնտեղ։ Հանկարծ թույլ չտաս Աշոտը կամ երեխաներից որևէ մեկը վերցնի...

Նիկոլը շորերը փոխում է, աղքատի, բոմժի շորեր հագնում, ապահովության համար դիմակը դնում, զգեստափոխել տալիս նաև իր թիկնապահներին, որոնք մի 15-20 մետրից պիտի հետևին իրեն, և գաղտնի մուտքով դուրս գալիս։

Քայլում է փողոցով, նայում դիմակներով քաղաքացիներին ու ներքուստ բավականություն ու հպարտություն զգում՝ հպատակնե՜րս են...

Փողոցն անցնելիս, նկատում է գավազանով մի ծեր տատիկի՝ առանց դիմակի։
- Մայրիկ ջան, եկ օգնեմ, փողոցն անցնես,- ասում է Նիկոլը և փորձում թևանցուկ անել ծեր կնոջը։

Վերջինս հրաժարվում է նրա ծառայությունից.
- Այ մարդ, շառդ քաշիր, վիրուս-միրուս կունենաս, ինձ էլ կվարակես։ Ես ինքս կանցնեմ փողոցը։

- Մայրիկ ջան, բա ինչո՞ւ դիմակ չես կրում։ Չե՞ս վախենում ոստիկանները տուգանեն,- կողքից քայլելով, հարցնում է Նիկոլը։
- Թող մոտենան՝ տեսնեմ։ Էս գավազանս գլխներին գջարդեմ։

- Բայց պարետի որոշում կա, որ պարտադիր է բոլորի համար։
- Հողեմ պարետիդ գլուխը։ Էդ արդուկած խլեզը պիտի՞ ինձ սովորեցնի ոնց մեռնեմ,- հպարտ պատասխանում է տատիկը։

- Բայց գոնե վարչապետին հարգեիր։
- Էդ խաբեբային հարգե՞մ... Դե, կորիր կողքիցս, քեզ էլ, քո էդ վարչապետին էլ։ Թե չէ,- տատիկը ցույց է տալիս ձեռքի գավազանը։

Նիկոլն անմիջապես արագացնում է քայլելը՝ ետ-ետ նայելով. հանկած այդ պառավը հետևից չխփի ձեռի մահակով։ Բայց զգեստափոխված թիկնապահներն արդեն իր թիկունքում էին, և Նիկոլը քայլում ու մտածում է՝ օրս լավ չսկսեց։

Զբոսայգում նստարաններին նստած, հանգստացող մարդիկ կային՝ ջահելներ, թոշակառուներ։ Նիկոլը որոշում է սկզբում մոտենալ երիտասարդ մի զույգի, որոնք առանց դիմակ էին։

- Բարև ձեզ, Հայաստանի հպարտ սիրահարներ,- ասում է Նիկոլը։- Կարելի՞ է ձեզ մոտ նստել։
- Քեզ պես քջլոտ «բարևդ» վերցրու և գնա էստեղից, անքաղաքավարի տխմար, որտե՞ղ ես տեսել սիրող զույգի կողքներին երրորդը ցցվի,- պատասխանում է երիտասարդը։

- Բայց ինչո՞ւ առանց դիմակի եք։
- Այ մարդ, քեզ հայերեն ասացին՝ գնա էստեղից,- այս անգամ պատասխանում է աղջիկը։- Կարո՞ղ է ծպտված ոստիկան կամ գաղտնի ագենտ ես։

Նիկոլը մի քանի քայլ ետ է գնում ու ասում.
- Բայց պարետի որոշում կա։ Նաև պետք է հարգենք մեր ազգընտիր վարչապետին ու նրա...

Նա չի հասցնում ավարտել խոսքը։ Երիտասարդը զայրացած վեր է կենում տեղից, բայց Նիկոլն արդեն հաջողացրել էր հայտնվել «անվտանգ գոտում», իսկ թիկնապահներն արդեն նրան ծածկել էին երիտասարդի տեսադաշտից։

Զգեստափոխված մեր «Շահ-Աբասը» երկու ձախորդ փորձից հետո որոշում է մոտենալ զբոսայգում ազատ նստարանի մոտ գետնին՝ սալաքարին նստած, մոտավորապես իր տարիքի, աղքատ հագնված մի տղամարդու։

- Բարև ձեզ, հպարտ բարեկամ,- նրան ողջունում է Նիկոլը։
- Բարև,- բավականին ուշացումով և չուզելով պատասխանում է տղամարդը։- Էդ ո՞նց իմացար, որ հպարտ եմ, հետո էլ՝ ինձ համար դու ի՞նչ բարեկամ։

- Դե, ազատ նստարանը թողած, քեզ համար հպարտ նստել ես սալաքարի վրա։
- Սալաքարի վրա նստելը եթե հպարտություն է, ինչո՞ւ դու էլ չես սալաքարի վրա նստում, պադավատով, թիկնապահներով ես թրևում։

Նիկոլը գույնը գցում է։
- Էդ ո՞նց ճանաչեցիր ինձ,- հարցնում է զարմացած, մի քիչ վախեցած, բայց չորս կողմում և հատկապես թիկունքում զգալով թիկնապահների շնչառությունը, մի քիչ սրտապնդվում է։

- Գլխիդ գզգզած պարիկ ես դրել, ադեկվատ Արթուրի մորուքը կպցրել, փալասներդ փոխել, կարծում ես անճանաչելի՞ ես դարձել... Քո էդ մարդկանց ասա մի քիչ հեռանան, քեզ չեմ ուտելու։

Նիկոլը ձեռքով նշան է անում, թիկնապահները ետ են քաշվում։
- Հա, բա ո՞նց ճանաչեցիր ինձ,- կրկին հարցնում է Նիկոլը։
- Ականջ սղոցող ժանգոտ ձայնիցդ... Գոնե մի քանի հում ձու խմեիր, վրեն կոկորդդ ձեթ քսեիր...

Նիկոլն առանց հրաժեշտի և անտրամադիր արագացնում է քայլերը։ Հիշում է, որ օրը ձախորդ է սկսվել դեռ գիշերից առաջ, երբ պատուհանից նայել է աստղերին ու ասել. «Աննա ջան, բայց ի՜նչ քարավան կտրելու գիշեր է։ Բա չգնա՞մ քարավան կտրեմ, մարգարիտ ու ոսկիները բերեմ առաջդ թափեմ»։ Աննան հարցրել է. «Էդ մենա՞կ ես ուզում գնալ, թե՞ թիկնապահներով»։ Պատասխանել է. «Իհարկե՛, թիկնապահներով։ Քաջ տղամարդը թիկնապահներով պիտի շրջի, որ իր ուժը ցույց տա»։ Աննան անկողնում շուռ է եկել, թիկունքն իրեն արել ու արհամարհանքով նետել. «Էդ մեկը գոնե չասեիր...»։

Մտքերի մեջ խորասուզված Նիկոլը քայլում էր և հանկարծ նկատեց, որ դիմացից լողլող մեկը շորորալով գալիս է, և կարծես բոմժ է։
Երբ հավասարվեցին իրար, այնպես էին նայում, կարծես կորած եղբայրներ լինեն, որ վերագտել են միմյանց։

- Բարև ձեզ, հպարտ քաղաքացի,- ասաց Նիկոլը։
- Հարգանքներս Հայաստանի հպարտ զավակին,- երջանիկ պատասխանեց լողլողը։
Նիկոլն աշխուժացավ, բայց նաև փորձեց զգուշանալ՝ ո՞վ գիտե, արդյո՞ք վիրուսակիր չէ այս քնձռոտը։

- Հո դե՞մ չես եթե սոցիալական հեռավորություն պահպանենք,- ասաց,- բայց տեսնում եմ, որ հարգում ես պարետի որոշումն ու երկրի ազգընտիր վարչապետին՝ դիմակով ես։
- Իհարկե, հարգում եմ մեր ընտրյալներին։ Վարչապետի ցավը տանեմ,- պատասխանեց զրուցակիցը,- ամեն օր աղոթում եմ նրանց համար, ինչպես նաև Հայոց ազգային ժողովի հպարտ մեծամասնության համար... Դուք էլ եք հարգում նրանց, չէ՞... Ազգային ժողովի նախագահն էլ լավ, ազգընտիր մարդ է, չէ՞։

- Հա, ախպեր, ո՞նց կարող եմ չհարգել ու չսիրել նրանց,- Նիկոլն իրենից անկախ ուզում էր ասել՝ էդ նախագահը՝ Արոն, աջ ձեռքս է, ձախ ոտքս է, իմ խոսափողն է,- բայց ժամանակին լեզուն կծեց ու ասաց.- Եթե թավշյա հեղափոխությունը չլիներ, հանցագործ ռեժիմը մեզ բոլորիս կուտեր։ Եկան ու մեզ փրկեցին...

Մյուսն ուզում էր ասել՝ հիմա մենք ենք իրենց ուտում, բայց ինքն էլ ժամանակին լեզուն կծեց և ասաց.
- Ախպեր ջան, էդ մարդկանց կարծես Աստված է ուղարկել մեզ համար...

Նրանք ջերմ զրուցելով և ուրախանալով, որ վերջապես ի դեմս բոմժի տեսքով զրուցակցի, հպարտ քաղաքացի են գտել, երջանիկ հրաժեշտ տվեցին՝ այդպես էլ չճանաչելով իրար։ Նիկոլի զրուցակիցը Արարատ Միրզոյանն էր, որ Նիկոլից անկախ, ինքն էլ էր կերպարանափոխվել ու զգեստափոխվել, որպեսզի տեսնի, թե քաղաքացիներն ինչ են մտածում իր մասին։ Իսկ մինչ այդ նրա մյուս հանդիպումներն էլ էին ձախողվել։

ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ

Комментариев нет:

Отправить комментарий