Նաև հստակ կարծիք կա, որ այն վտանգավոր է առանձնապես տարեց և թույլ իմունային համակարգ ունեցող մարդկանց համար։ Այսինքն՝ մահացած մարդիկ գերազանցապես 55-60-ն անց են։ Այսինքն՝ խուճապի անհրաժեշտություն չկա, միայն այդ մարդկանց է սպանում այդ վիրուսը (կարծես այդ մարդիկ ապրելու այլևս իրավունք չունեն)։ Մյուս կողմից, ասում են՝ սովորական գրիպից շատ ավելի մարդիկ են մահանում մեկ տարում, ի՞նչ մեծ ողբերգություն է, որ մեկ-երկու ամսում աշխարհում 30 հազար մարդ է մահացել...
Այս երկու կարծիքը մի կողմ եմ դնում ու փորձում ինքս պարզել՝ ինչն ինչոց է։ Կորոնավիրուսից մահացած 30 հազար մարդկանց ես չեմ ճանաչում, բայց ահա գիտեմ, որ նրանց մեջ նաև հայազգիներ կան։ Իտալիայում կորոնավիրուսից մահացել է բժիշկ Ղևոնդ Մուրադյանը, Ֆրանսիայում մահացել է քաղաքական գործիչ Պատրիկ Դևեջյանը, իսկ Լոս Անջելեսում՝ 34-ամյա Ջեֆրի Ղազարյանը...
Այլ երկրներում չգիտեմ որքան, բայց Իտալիայում երկու տասնյակից ավելի բժիշկներ են մահացել։ Այսինքն՝ մարդիկ, ովքեր գիտակցաբար մահվան են գնացել՝ այլոց կյանքը փրկելու համար։ Դա այն մարդիկ են, որոնց սովորաբար դիմում են սովորական մահկանացուները՝ իրենց կյանքը փրկելու համար։ Մի խոսքով՝ նույնիսկ բժիշկներն են անզոր այդ չարիքի դեմ։ Իհարկե, հրաշալի է, որ այդ անիծյալ վիրուսը երեխաների, երիտասարդների համար մեծ վտանգ չի ներկայացնում, բայց ախր նրա զոհերի թվում կարող են լինել նաև մեզ համար կոնկրետ մարդիկ՝ տարեց մեր հարազատները, մեր բարեկամները։
Եվ արդեն կապ չունի՝ այս աղետի վրա աշխարհի տերերը ինչքան գումար են աշխատում կամ ինչքան են կորցնում։ Եթե այս Չարիքից կարող է վարակվել և մի քանի օրում մահանալ քո ազգականը, քո կողքին կանգնածը և դու նրան ոչնչով չես կարող օգնել, սա արդեն մեծ Ցավ է, սա արդեն սարսափելի է։ Սա արդեն մարդու, մարդկության դեմ պատերազմ է...
Ուղղակի պետք է մտածված, առանց խուճապի հնարավոր ամեն ինչ անել այս Չարիքը կանգնեցնելու, այս աղետից ազատվելու համար։
ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ
Комментариев нет:
Отправить комментарий